Ezilenler

Geçen yıl, Mart ayının 22. gününün akşamında çok garip bir olay yaşadım. Oturduğum ev rutubetli olduğu için öksürük krizim tutmuş ve o gün, akşama kadar ev arayarak geçirmiştim. Aslında o evden sonbaharda taşınacaktım ama, ihmalkarlığım yüzünden ha bugün ha yarın derken ilkbaharı buldu.
Sabahtan beri dolaştığım halde işe yarar tek bir yer bulamamıştım. Kendi başıma kalabileceğim bir ev arıyordum. Bir oda bile olsa ayrı bir daire olsun istiyordum. Sonra geniş ve kirası da az olmalıydı. İnsan dar bir evde doğru dürüst düşünemiyor bile. Halbuki ben öteden beri yazacağım hikâyeleri düşünürken odamda dolaşmayı severim.
Yeri gelmişken söyleyeyim: Eserlerimi tasarlayıp, bunları nasıl kaleme alacağıma dair düşler kurmaktan çok hoşlanıyordum; ama tembellikten değildi bu. Nedendi acaba?
Sabah kalkar kalkmaz kendimi keyifsiz hissetmiştim. Güneş batarken iyice halsiz düştüm; nöbet gibi bir şey başladı. Ortalık kararmak üzereyken Voznesenski caddesinden geçiyordum. Petersburg'un mart güneşine, hele güneşin batışına bayılırım. Bütün sokaklar parlak bir ışığa boğulup parıldar. Evlerin hepsi göz alan ışıltılar içindedir.